Dag 33

Salamanca .

Het zal dit keer niet zo’n erg vrolijk verhaal worden. De temperatuur is hier goed en vanmorgen is het droog maar bewolkt. Rommelen, opruimen, de tijd nemen om lekker te niksen. Het is zondag. Totaal anders nu er geen zonnetje schijnt. Na het douchen kom ik bij de caravan en zegt Eddy: “Liesje en Dirk hebben een ongeluk met de auto gehad gisteren toen ze op weg waren naar de verjaardag van Edo. Ik krijg net een berichtje van Esther, dat het met hunzelf goed gaat, maar de auto is Total los.” Esther weet dat wij op de hoogte willen zijn als er echt wat bijzonders is. Het slaat me onmiddellijk op mijn maag. Rustig blijven, denk ik, ze hebben zélf niks. Maar ja, wat houdt het thuisfront achter aan informatie? Allebei hebben we gebeld. Eerst ik met Liesje, later Eddy. Een ander heeft hun aangereden en is doorgereden. Er waren meerdere auto’s bij betrokken geraakt. Daar zit je dan in Spanje. Inmiddels regent het. Weer on line geeft een 4 voor vanmiddag. Zo hebben we het gelukkig niet vaak meegemaakt. Eddy wil toch nog wel even eruit als het begint op te klaren. We zijn hier wel in Salamanca, een prachtige oude stad. Regenjassen mee. Wij gaan naar het plaza Mayor, een prachtig barok plein. Salamanca is een renaissancestad en is al gesticht in de 3e eeuw v. Chr. We drinken hier op een terras koffie  en kijken om ons heen. In de arcades van het plein zijn veel winkeltjes en cafe’s. Ik zit aan een lekker kopje koffie op een prachtig plein en denk aan mijn kind ver weg. De koffie smaakt me niet en voor de tweede keer bezoek ik een toilet. We wandelen verder om de beide kathedralen te bewonderen. Zelfs met deze grijze lucht van vandaag zie ik hoe adembenemend mooi ik de gotische kathedraal vind. De oude kathedraal uit de 12e eeuw in romaanse stijl is ook schitterend, maar het kan me op het moment niet zo boeien. Mijn kind hè? Eddy geniet zichtbaar en gaat naar binnen. Ik blijf buiten met Noor. Nu begint alles te draaien. Maag, darmen. Ik ben blij als hij de kerk weer uit komt wandelen. Stuiter het zoveelste cafeetje binnen en ben opgelucht als we weer bij de auto zijn. ‘Thuis’ trek ik dikke kleren aan. Gelukkig dat we deze mooie stad hebben gezien. Nu even mijn verhaaltje typen en morgen gaan we richting Burgos naar het Noorden. We moeten nog heel wat kilometers rijden.