Dag 33 2016

GARGANO

Als PUCLIA de 'hak' van de Italiaanse 'laars' vormt, dan is het schiereiland GARGANO de 'spoor' en ABRUZZO en MOLISE samen de 'enkel'.
Wij zijn dus nog steeds in PUGLIA, maar laten het Zuidelijker deel achter ons.
Voor het vertrek gaan we eerst hier dicht bij met de auto zonder caravan naar Ostuni.
Het is een wit stadje; La citta bianca. Ostuni ligt er prachtig wit en stralend bij. Bovenop drie heuvels. Het zijn betoverende pittoreske straatjes. Vanaf het stadje heb je een heel mooi uitzicht over land en zee. 
Wij zijn zo'n beetje de eerste toeristen die arriveren. Omdat we vandaag nog een tocht van 300 km moeten maken door bergachtig landschap zijn we hier na ons boterhammetje meteen naar toe gegaan. Het is half tien als we daar lopen, maar het is heerlijk rustig nu in de straatjes, die straks weer bomvol toeristen zijn.
Ostuni lag vroeger middenin de Difesa di Malta. De Adriatische kustlijn van het land van de Trulli werd vroeger heel streng bewaakt door de Orde van Malta. De kustlijn moest goed verdedigd worden. Zo kon de handel over zee opbloeien.( wijn en olijfolie). Ze hebben hier altijd te maken gehad met aanvallen vanuit Noord-Afrika en Albanië, Turkije. 
Als je dan in zo'n stadje loopt en je kijkt over de muur naar de zee, dan proef je de kwetsbaarheid en snap je de strenge bewaking. Indrukwekkend hoor zo'n hele witte stad.

Blij dat we het plaatsje nog even hebben kunnen zien gaan we gauw terug naar de camping om de caravan er aan te hangen. Alles was al klaargemaakt om te vertrekken. We zetten toch nog even een pot koffie en dan verlaten we Specchiolla.
Mooi op tijd op weg naar het schiereiland Gargano.

Dit wordt me weer opnieuw naar adem happen.
Ik kon het al wel nagaan toen ik de route bekeek, maar van andere kampeerders kregen we de tip van deze camping en wij wilden inderdaad terug via het schiereiland Gargano. 
De kuststrook van dit schiereiland in Puglia is bezaaid met kliffen, grotten en eilandjes. 
Ons eerste stuk rijden loopt op rolletjes. Een redelijke( geen enkele weg in het zuiden is goed. Er zitten joekels van gaten overal onverwacht in het wegdek) weg, dus de eerste kilometers vorderen gestaag. Autobanen zijn hier niet, maar zolang de weg zo blijft als ie nu is, prima.
Maar, je begrijpt het al, zo blijft het niet doorgaan. De weg wordt smaller als we het schiereiland naderen en dan moeten we nog 130 km rijden om in Vieste te komen. Ik wil dat Eddy eerst nog eens een keer extra stopt, wat hij helemaal nog niet nodig vindt. Maar dan klapt opeens zijn caravanspiegel eraf omdat je met twee auto's langs elkaar moet en hij toch net iets te makkelijk denkt dat er genoeg ruimte is. Pats!! Een klap, weg spiegel. Tja en dan moet en wil Eddy toch ook wel even stoppen. In ieder geval om de spiegel een eind terug op te zoeken. Het geeft allemaal niet. Het gaat er niet om wie gelijk heeft. Wij zijn uitersten. Eddy ziet niet gauw problemen. Ik zie de hele weg van te voren de gaten al aankomen en de krappe doorgangetjes. Regelmatig roep ik: " Niet zo hard, toe nou, niet zo hard!!!'  'Ach ik ga helemaal niet hard', antwoordt hij . rijdt prima, maar we zijn toch ook twee keer met een stoot tegen de grond aan gegaan.  Hoe dan ook. De spiegel ligt nog heel, een stuk verderop aan de kant van de weg. Nu wil Eddy toch wel even stoppen gelukkig. We zijn er n.l. nog lang niet. 
Op de kaart zien we dat er een behoorlijk kronkelende weg aan gaat komen. Er is maar een mogelijkheid. De provinciale weg. Kronkelend volgen we deze weg vol gaten en stukwerk, een kuststrook bezaaid met kliffen en rijk aan haarspeldbochten.  Het belooft een schilderachtige route te gaan worden. Schilderachtig is ie! Maar hoe schilderachtig dan ook, ik durf nauwelijks te kijken. Op een gegeven moment houdt de weg op. Een mannetje plaatst er hekken voor en wijst naar een nog smallere weg omhoog. Dat is Italie. Ze gaan aan het werk met de weg waar wij op rijden. ( Die moet natuurlijk goed in orde zijn als het straks vakantietijd is). 'Nee echt .Dat meent ie toch niet?' roep ik. ' Godverdorie,' begint mijn relaxte mannetje nu toch ook. 'Nou dan moeten we de Monte Sant'Angelo, een echte bergpas over!' 
En dan gebeurt er met mij altijd iets heel geks. Als ik voel dat het verstandiger is om kalm te blijven, dan ben ik dat gewoon. Niet dat ik echt kalm ben, maar ik probeer het te zijn. Ook voor Eddy. Een soort van krachten bundelen.
Nou, dat is wel even nodig hoor! Tjongejongejongejonge!!!!
Ik heb niks gezegd, maar was aan het eind van de rit nat van het angstzweet. Met gekrulde tenen heb ik krampachtig in die auto gezeten. Ik vind het helemaal niks die afgronden.
Een werkelijk prachtige prachtige en nog eens prachtige weg.(foto's komen nog als we zonder caravan hier weer heen gaan)
Maar ik heb gekeken zoals je naar een enge film kijkt. Met de handen half voor de ogen. Eddy blijft de hele weg onverstoorbaar. Hij rijdt prima. Neemt geen enkel risico. Kan zelfs nog genieten van het geweldige uitzicht. Je moet weten dat het hier hoog en adembenemend mooi is, maar wel allemaal kronkelwegen tegen de berghellingen op en dan weer naar omlaag. Ik weet niet hoeveel haarspeldbochten. Maar.........onze kampeerbuurtjes hebben gelijk. Hier moet je geweest zijn. We zijn allebei opgelucht.
Inmiddels, na een haarspeldwegroute van zeker een uur, komen we aan op de camping in Vieste. We zijn er!!! We hebben de finish gehaald!!!

Nu hebben we een heel mooi plekje. Ik ben niet van plan om naar boven te gaan. Ik ben ook niet van plan om naar beneden te gaan. Ik blijf mooi zitten waar ik zit. Het is me voorlopig spannend genoeg geweest. En.....dit hier is het mooiste plekje van de wereld !