Dag 27

ALVOR  Algarve Portugal

Gisteren ( zondag )  was een rare dag. Ten eerste door het totaal andere weer. Alsof ons sprookje in één klap weg was gewaaid. En ten tweede omdat we opeens allebei chagrijnig waren. En moe van alles wat indruk heeft gemaakt. Dat is niet erg. Tot nu toe is elke dag geweldig geweest. We hebben het heel goed zo met elkaar, Maar ja, dan komt er opeens zo’n moment ,wat niemand vreemd zal zijn. Noem het een klein dalletje. Niets onoverkomelijks. Eigenlijk dus een niemendalletje. Dat is voorbij. Lekker een goede nacht gemaakt en vandaag is er niets meer aan de hand. We hebben alle twee zin in de dag ( en het wordt nog wel een eierdag) . We hebben tijdens de vakantie heel weinig t.v. gekeken. The Passion, en vandaag toch onze koning. Een stukje Nederland. We zijn overdag ook meestal niet op de camping. T.V. heeft ook met slecht weer te maken, anders trekt het me niet. Toch leek de aanschaf ervan mij een goed plan, want als je zes weken weg bent, ver van de bekende dingen, kan het heel rustgevend zijn om opeens de wereld draait door te zien. Ons plan is om deze dag niet vol te stoppen met van alles en nog wat. Het zonnetje schijnt weer lekker, we maken het bed opnieuw op en zoeken de was uit. Binnen hoor ik de geluiden van Koningsdag. Opeens besef ik dat ik straks wel eens even een Boldje kan gaan kijken. Heerlijk! Kopje koffie erbij. Thanksgiving bij the Bold, dus een superleuke uitzending. Val ik mooi met mijn neus in de boter. We gaan begin van de middag op pad. Eerst boodschappen doen en we willen maar één ding; Naar Cabo de São Vicente.

Cabo de São Vicente. Het westelijke deel van de kust is fenomenaal. Imposante rotspartijen en kleine baaien wisselen elkaar af. Barlavento. Zo heet het hier. Het betekent; naar de wind gekeerd. Omdat de stromingen hier zo sterk zijn, is het zo dat veel rotsen zijn uitgesleten. Wind en zee  zorgen voor grillig uitziende rotsen.  Hier bij Cabo de São Vicente zijn de hoogste kliffen. De kliffen rijzen bijna loodrecht uit de zee op. In de Oudheid dachten de mensen, dat hier het einde van de bewoonde wereld lag. Hier werden de goden vereerd. De Romeinen noemden het rotsplateau; het heilige voorgebergte. De zeebodem loopt hier heel steil af. 20 km. uit de kust is het 1000 m. diep en na 65 km. zit je op een diepte van 4000 m. De Algarve is het zuidwestelijke puntje van Europa en overal rondom is de Atlantische Oceaan. Hier, waar wij nu zijn noemen ze het de Rots - Algarve. Zo ver je kijken kan, strekt het blauw van de oceaan zich uit. Wij zijn erg onder de indruk en maken een flinke wandeling op deze schitterende locatie en begrijpen, dat er een tijd was, waarin de mensen niet beter wisten en dachten dat deze kaap het einde van de wereld was.

De naam Algarve hebben we te danken aan de Moren.( Arabieren ) Zij noemen deze streek al Gharb, Arabisch voor westen. Wat een kleuren zie ik om me heen! Het blauw van de zee, het geel van het zand, het rood en grijs van de rotsen. Overal bloeien de orchideeën en lelies. De weiden tonen een zee van bontgekleurde bloemen. Je ruikt sinaasappelbloesems en lavendel. De witte en roze oleanders staan in bloei en de witte huizen zijn bedekt met lila en roze bougainville