Dag 17

Reizen van BENIDORM ( Costa Blanca) naar GRANADA ( Andalusië)

Toch weer spannend jongens! Waar komen we terecht. In Benidorm hebben we natuurlijk Hollanders om ons heen. Dat geeft de burger moed. We vinden het dan wel niet ‘ons ding ‘,maar het geeft wel een beschermt gevoel. Om tien uur vertrekken we. Lekker schoon en een goed ontbijt achter de kiezen, de thermoskan gevuld met koffie en brood klaar voor onderweg.

We zijn nog even aan het twijfelen of we nou voor de tolwegen of de N-wegen zullen kiezen, maar de Hollanders die op ons plekje komen te staan vertellen ons zulke alarmerende berichten, dat we zeker weten voor de tolweg te gaan. Deze mensen hebben de Pyreneeën gereden en die vrouw vertelde me: “Ik heb gewoon een potje gehuild, het was een verschrikkelijke weg, hartstikke stijl en veel haarspeldbochten.” ”Ja, “ vult haar man aan,” en je blijft de hele weg in het ongewisse, het was echt niet normaal zo’n weg met een caravan erachter.”

De tolweg dus. Maar denk maar niet dat hier veel Hollanders rijden! De meesten die hierheen gaan, pakken het vliegtuig, maar toeren zoals wij, daar kiezen niet veel mensen voor. Veel te ver om met je auto te doen.

De wereld verandert alras in een heel andere. Ik zie aan Eddy ’s hoofd dat ie het ook best spannend vindt. Onbekend maakt onbemind. Zo zit een mens toch een beetje in elkaar.

Om ons heen zien we de bergen steeds hoger worden. Het lijkt wel op een maanlandschap. Er groeit hier niks, zo dor en droog. Zo rijden we een paar uur en stoppen voor een korte pauze. We wandelen met Noor en opeens zie ik een camper op de parkeerplaats  vertrekken met een zwaaiende man achter het stuur. “Ik zie een bekende,” jubel ik blij tegen Eddy. “Met die man heb ik nog samen staan afwassen en mee gepraat in Benidorm.” Nee, eerlijk, Eddy en ik hebben echt een beetje het gevoel dat we hier door de woestijn rijden en dan geeft het een fijn gevoel als er plotseling ‘een bekende ‘ rijdt. Maar na meerdere uren tussen al die kale bergen en rotsformaties door te rijden en opnieuw een stop, komt er een Spanjaard naar ons toe, die trots is dat ie een woordje Nederlands spreekt.

“Zo, jullie zijn ver van huis!” Big smile! Nou, dat willen we nu juist écht liever niet horen!

Denk niet dat ik me aanstel. Eddy voelt zich hier ook heel ver van huis. Maar alles went. Dat merken wij zelf ook. De gebieden die je achter je laat worden bekend terrein. Maar ja, hier kennen we niks. Bibber de bibber. Nee hoor, het werkt bij ons ook op de lachspieren. Wél een lach maar nét geen traan. Het is toch weer een hele reis. Zo’n 350 km. Daar doen wij ongeveer 7 uur over. Maar nou komt het! Die auto heeft natuurlijk al vele kilometers moeten zweten tijdens het klimmen in die bergen. Bij Granada ligt de camping. We kijken uit naar een P. Geen P. Nada. We zien op de campingapp dat de camping hoog ligt in de bergen. En wàt voor een bergen; de Sierra Nevada. We kunnen nergens stoppen. De auto kan dus niet ‘op adem komen ‘, dwars door Granada zó de steile weg omhoog. Naar Güejar Sierra en verder naar boven. 8 kilometer klimmen en naast me diepe ravijnen en een stuwmeer. Alles even adembenemend mooi maar o zo eng! Na een poosje komen we op de paats van bestemming. http://www.campinglaslomas.com

De laatste 500m.begint de auto weer te stinken. Nee hè, niet wéér!!!

We parkeren de auto en gaan naar de receptie. Mooie camping en vriendelijk personeel. Een ruim aanbod aan prachtplekken. Ik zie gelukkig een stel Hollanders. Daarnaast twee stel Engelsen en een stel Duitsers. Mooi. Dit keer geen totaal lege camping. We blijven rustig, brengen de caravan naar z’n plek en de auto? Ja, dat is afwachten. Eddy heeft er hoofdpijn van gekregen. Hij heeft prima gereden, maar de spanning van de dag stijgt hem naar zijn hoofd. “Ga eerst maar lekker languit,” zeg ik.

Ik slaak een diepe zucht. We zijn er. Een prachtige plek. Hoog in de bergen. De Sierra Nevada. Ik kijk vanaf mijn stoeltje zo naar ‘de Eeuwige Sneeuw ‘.

Nu hoop ik toch zó dat de auto geen nadelige gevolgen heeft ondervonden van de steile weg.

Afwachten maar.