Dag 14

Benidorm

(Hieperdepiep Hoeraaaaah !!! 14 april Aloïs Koolman is jarig!!!)

Nooit gedacht dat ik hier nog eens zou komen.

Leek me tien keer niks en nu bén ik er. Je wilt het dan toch wel eens zien. Op doorreis naar Alicante zijn we hier bewust heen gegaan. Je weet niet wat je ziet.

Benidorm was tot 1950 een klein vissersdorp, maar geldt tegenwoordig met al zijn appartementen- en hoteltorens als het Manhattan van de Costa Blanca en de toeristenindustrie. Je kan hier zelfs in de winter in je bikini op het strand liggen door het milde klimaat. Benidorm is commercie en vermaak.

De camping op zich is al vermakelijk. Het is echt een kolonie van Engelsen, Duitsers en Hollanders die hier de hele winter kamperen. Ik heb er stiekem een foto van gemaakt. Deze mensen vinden het oergezellig om steeds bij elkaar te buurten en samen spelletjes te doen. Ze hebben het eigenlijk heel leuk met elkaar. Ze zien er ook allemaal een beetje hetzelfde uit. Zijn steevast goed gemutst en ín voor een babbeltje. Maar wie wil er in ’s hemelsnaam drie maanden bij z’n vrienden en familie weg? Onbegrijpelijk vind ik dat. Vooral de Engelsen zien er weer zeer charmant (maar niet heus)uit. Het werkt me op mijn lachspieren.

Na het bespioneren zijn we boodschappen gaan doen. Verder rustig tot vier uur op de camping.

Daarna willen we één van de mooiste stranden van de Costa Blanca gaan zien;  Platja de Levante.

Om hier te komen wandelen we vanaf de camping naar de boulevard. De hele boulevard is één lange aaneenschakeling van winkeltjes en eetgelegenheden. En Eddy houdt al zo veel van winkelen! Maar uiteindelijk komen we terecht op de Platja de Levante.

Het Platja de Levante en het Platja de Poniente omzomen een 5 km lange ronde baai met bijna wit, fijn zand. Daartussen steekt een rots met een uitzichtplatform de zee in, waaronder een kleine haven is aangelegd. Het is wel lachen hoor om hier zo tussen die wolkenkrabbers door te wandelen met Eddy en Noor.  “Waar maak je in vredesnaam foto’s van hier, ”roept Eddy. “Het is allemaal even lelijk.”  Dat is het ook, maar toch… ik bén hier nu en vind het, ik zal maar zeggen, erg verrassend.

“Ik hoef hier niet meer heen, ”zegt Eddy.  “Dat komt dan goed uit,” zeg ik. ”Ik heb het hier ook wel gezien.”

Vanavond zit ik lekker in mijn caravan. In de verte hoor ik de wilde honden weer huilen.

Maar om me heen zijn mensen.