Dag 27 2016 CALABRIE

Dag 27 rijden van West naar Oost. De hak van Italie. Puglia
Spannend! .
Vandaag  588 km gereden !
Tjonge wat een dag. Ik heb een foto gemaakt zodat je kan zien hoe we hebben gereden. Van punt 1 Paestum naar punt 5 Torre dell ' Orso is dus 588 km. Het lijkt zo op de foto een kleine slinger maar het was een bere eind rijden. 9.00u - 19.00u.

Van morgen rond 9.00 u. verlaten wij met een spijtig gevoel Paestum. Wat een fijn plekje hebben we hier gehad. Mede door Fernando die zo gemoedelijk was. Type Marco. Eigenlijk was het ook weer een rare plek. Dat is het hier overal een beetje. Fernando is een jonge vader van drie kinderen. Hij woont hier op de camping in een soort van boerenhuis. Overal lopen honden en poezen, en nog een paar ganzen. Maar aan de rivier is het vreemd met al dat dode hout. Meegespoeld door de rivier, vertelt Fernando. Je merkt zo goed dat het hier in het Zuiden heel anders is. Arm en schraal. Veel oude vervallen huisjes, meer krotten. Je ziet ook dat er betere tijden  zijn geweest. Ingezakte paviljoens, alles kapot en verveloos. Dat geeft wel een desolaat gevoel. Toch is Fernando wel een slimme harde werker die zijn toilet gebouwen zelf aan het vernieuwen is en piza's bakt voor zijn gasten. Hij spreekt goed Engels. Nergens zie je zo veel gaten in de wegen als hier. Dat begint eigenlijk pas hier op de weg die naar de camping leidt. Als jullie het hadden kunnen zien! Née werkelijk. We komen in principe meestal met de caravan vanaf de snelweg. Om van daar in Paestum te komen slinger je kilometers over vage onverharde weggetjes met enorme kuilen in de weg en grote plassen, want het heeft een paar keer 's nachts heel hard geregend. De weg naar Paestum lijkt op de weggetjes in de rimboe die je bij Spoorloos ziet. En de camping is zo'n eindbestemming in the middle of nowhere. Zo reden wij een paar dagen geleden ook op weg naar Paestum.
Nu gaan we naar een nieuwe bestemming.
Ook raar om die paar mensen die je nu een beetje kent achter te laten. Maar we willen meer zien. Inmiddels hebben we besloten om niet naar Sicilie te gaan. Ik ben eigenlijk nergens meer bang voor en wil wel graag. We spreken met verschillende mensen over hoe veiling het wel of niet is. Er wordt verschillend over gedacht. Eddy vindt het gewoon te ver, maar als ik graag wil, dan doen we het, zegt hij. Hij  ziet er tegen  op. Natuurlijk gaan we dat niet forceren. Inmiddels hebben we ook al 3000 km gereden en we zijn er nog niet. 
We besluiten om deze dag schuin over te steken van West naar Oost, maar we willen wel graag een stuk van Basilicata en van Calabrie zien. Dat gaan we doen via de snelweg, want het is hier een ruig landschap. En moeten daar voor ook eerst een stuk Zuidelijker rijden.
Het landschap van het hoog geleden Basilicata is bezaaid met Griekse ruines.
Op de hoogte van Matera komen we in een verlaten maanlandschap terecht. 
Allemaal kale valleien. Het wilde en afgelegen Basilicata is een van de armste regio's van Italie.
Wat zijn we blij dat we voor de snelweg kiezen! Tjonge wat een woesternij om ons heen!
Na Basilicata volgt Calabrie.
Enorme ruige, hoge, dichtbeboste  bergen. Dit is het meest Zuidelijke deel van  Italie, net boven Sicilie. Calabrie heeft een slechte  reputatie.
Die is terug te voeren op de ' ndrangheta,  een criminale organisatie die te vergelijken is met de maffia. Ik hoef daar dus ook niet zo nodig met mijn caravannetje te staan. Doodeng.
Maar het Zuiden willen we wel zien. Calabrie is de moeite waard. Het is van een ongerepte schoonheid. Ruig en dunbevolkt. Calabrie, het land tussen twee zeeen. We zijn omringd door hoge bergen. Daarbij zijn de luchten vandaag ook zo spannend en onheilspellend. Soms zon, maar ook dreigende wolkenmassa's en grijze luchten, waar soms flink regen uit valt, of mist die boven de bergen blijft hangen.
De snelweg is geen normale snelweg. Je bonkt van de ene kuil in het volgende gat over de daaropvolgende bobbel. Aan de kust liggen de zandstranden en in het binnenland rijden we langs de ruige bergruggen van de Aspromonte en Sila. In dit landschap heeft de tijd stilgestaan.
We maken de enorme om weg dus niet voor niks. Dit willen we graag zien, maar het is allemaal wel heel onbekend en dus spannend. Je ziet geen kip hier. Zelfs niet op de snelweg. Het is heel stil.
De bedoeling is een camping te zoeken in de buurt van Rossano, onder Metaponto. Ja, en daar begint de ellende.
Wat blijkt? Er valt hier nog nergens te kamperen. Elke camping zit dicht. Ook al staat er in de gids dat ze open zijn. Jammer dan. Dit is Italie. Ze zijn van gedachten veranderd.
En zo volgt onze zwerftocht door een verlaten landschap van de ene enkele camping naar de andere. Dicht. Dicht. Dicht.
Maar wij willen heel graag Puglia zien! De hak! Daar komen we voor!
Sicilie was niet meer haalbaar, zou te snel in te korte tijd moeten gebeuren. Maar PUGLIA? De hak? Dat zal toch niet waar zijn? Anders maar een hotelletje zoeken.
Ook dit keer blijkt opnieuw: de aanhouder wint altijd.
7 uur 's avonds vinden wij een heerlijke camping in het uiterste puntje van de hak. Bij Lecce. Moe maar zeer voldaan zijn wij nu hier in Puglia en hebben toch aan Calabrie kunnen ' ruiken.'