Dag 38 2016

rijden van Vieste naar Rimini.

Gisteravond was het voor het eerst een avond om buiten te zitten.
Het was gewoon echt aangenaam. We hebben nog een stuk gewandeld langs de zee en toen we de camping weer op kwamen lopen was de sfeer heel anders. Er zijn  mensen vertrokken en nieuwe mensen gekomen.  Iedereen zit in het donker buiten voor hun caravan. Overal is het gezellig gemaakt met kaarsjes.  De meesten zitten aan de wijn. Zwijgend te genieten. We zijn de hele dag al buiten geweest en hebben geen zin om buiten bij een kaars te zitten. We hebben zin om te lezen. Dat gaat niet bij kaarslicht. We hebben tot nu toe allebei heel veel gelezen. Heerlijk! In ons caravannetje hebben wij natuurlijk ook de kaarsjes aan. Samen bekijken we de laatste foto's. De caravan is weer opnieuw ingepakt en goed beladen voor de terugreis. Ons eigen coconnetje.
Wij zijn weer lekker schoon en alles ligt klaar voor morgen. 
Ook hier hebben we het heel leuk gehad. Je ontmoet overal steeds nieuwe mensen . Eddy heeft hier een jeu de boules clubje. Dat zal hij best gaan missen.

Terug !
Zondag, eerste Pinksterdag. Ik ben er toch niet zo goed in om op die dag onderweg te zijn. Gelovig of niet. De meeste mensen maken er toch een rustdag van. Dat doe ik ook het liefst. Ook deze weken zie ik elke keer op de zondag gezinnetjes samen iets leuks doen. Iedereen in de nette kleren. Eddy denkt daar anders over. Hij vindt het lekker rustig op de weg op zondag. Dat schiet op en opschieten is wat hij wil. Als een speer naar huis. Hij heeft elke dag heel erg genoten, maar nu ruikt hij de stal.
PUGLIA. Zullen we hier nog eens weer komen?
Een mooie droom, die werkelijkheid is geworden.

We zijn vroeg wakker. Dat gaat vanzelf als er een flinke ruk gereden moet worden. Gezonde spanning.
Elke ochtend om acht uur ligt het verse brood al voor ons klaar. En ik ben natuurlijk een echt broodmens. We zitten om acht uur dus al aan de koffie met heel warme verse croissants.
Het is wel opnieuw stilte voor de storm hier, want we weten dat we, voordat we op de betere weg komen, een supersmalle, steile, haarspeldbochten, kronkelweg moeten gaan rijden. Het kan niet anders. 

Het eerste stukje is ons bekend. Niet makkelijk, maar we hebben de laatste tijd al wel behoorlijk ervaring opgedaan. Het is de weg die we een paar dagen geleden in die wolkbreuk hebben gereden en waarvan ik zei, dat het ondanks de regen een prachtig natuurgebied was.
Nu schijnt de zon. Het is heerlijk weer. We kunnen nu dus wel genieten van de prachtige omgeving. Zo lieflijk. En groen. Steeds wel bergen en bochten en elke keer weer de zee die we van hoog of laag zien liggen. De zee is zo ontzettend blauw! 
Zo rijden we rustig omhoog langs de kustweg. Maar dan......
Nou zal je het hebben! We geloven onze eigen ogen niet. Een slechte pittige weg, die
heel onverwacht smaller en smaller wordt. Het bevalt me.niks Dit Is de weg waar de mensen op de camping het over hadden! Ik draai mijn raam wat open. Het ziet er nog steeds strak blauw en vriendelijk uit, maar we draaien door de dichte bossen over de steeds smallere weg steil omhoog. De ene haarspeldbocht volgt de andere op. Waarschuwingsborden met twee slingers erin, wat zoveel betekent
als gevaarlijke ( zeer gevaarlijke bocht ) Er komt geen eind aan. Idioot gewoon. 'Ik ben zo verschrikkelijk blij dat het zondag is en we de enige mensen op de weg zijn.'
'Anders ik wel,' zegt Eddy. '
'Je zou er spontaan weer gelovig van worden,' roep ik.
' Dat nou ook weer niet, ' antwoordt Eddy. 
Ik denk aan Annie, die altijd een paar Weesgegroetjes bidt als ze op reis gaat. 
Bidden vind ik opeens wat schijnheilig in mijn geval, maar ik ben heel druk met hopen dat het allemaal goed gaat komen. 
En dat komt het!
Vijftig heel spannende minuten waar dan toch opeens een einde aankomt.
We zijn zo blij!
De rest gaat vandaag vanzelf. We rijden wel autobaan omdat we op willen schieten. We zijn ook een beetje verzadigd. Hebben al zo veel gezien. Het zuiden, daar gingen we voor. Daar wilden we zo lang mogelijk zijn.
Nu we hier aan de Oostkust rijden zien we opnieuw een indrukwekkend landschap. Heel mooi en groen. Het is een autobaan die langs de hele Oostkust gaat. Ik heb helemaal niet gelezen onderweg, want het is elke keer opnieuw de moeite van het aanschouwen waard. Vierhonderd kilometers langs de zee en dat op De Eerste Pinksterdag! Dankzij de rust op de weg hebben we kilometers kunnen maken en toch nog een mooi stuk van Italie kunnen bewonderen.
Op dit moment staan we in Riccione. Dat ligt dichtbij Rimini. Het blijft mooi weer.
Ik zou morgen nog best graag naar Ravenna willen gaan. Ik opper het nog even. We zijn er nu zo dicht bij. Eddy wil er niks meer van weten. ' Morgen rijden we richting Bellinzona en overmorgen blijven we een dag staan. Dan kunnen we woensdag en donderdag weer rijden. Dat is een betere verdeling.'
Ik probeer te  zeggen dat we ook gewoon nog een dag je later thuis kunnen komen, maar dat is vergeefse moeite. 'Ravenna zien we wel een volgende keer.'
Ach, hij heeft gelijk. Een mens moet ook wat te wensen over houden natuurlijk.
Vanavond wandelen we  langs de boulevard aan zee. Het is hier heel anders. Een toeristische trekpleister. Voor de grote massa. Een soort Zandvoort. Nou ja, het is dicht bij de autobaan en we staan hier maar een nachtje.
Morgen weer verder.

P